След малко на вратата се почука и професорката отговори. Ейми влезе и застана пред младата преподавателка.
- Професоре, аз искам да Ви помоля да ми помогнете да прочистя този медалион и да му приложа защитни сили...- и я погледна с надежда...
- Да не би да искаш да вселиш душата на собственика на този медалион, която да те защитава?- попита Айс с заинтригуван поглед, а Ейми кимна с глава. -Хм... а мислиш ли, че душата на загиналия би била съгласна?
- Да професоре, напълно съм сигурна. Много съм мислила по този въпрос и съм категорично настроена да го направя!- поясни смело, а Айс се усмихна и просто отговори:
- Е, щом толкова го желаеш...но, отварата е доста сложна. Остави ми го...аз ще се заема и след два дена ела. Ще се постарая да е готово, но пак повтарям отварата е сложна.- поясни, а Ейми бързо остави медалиона на бюрото.
- Много Ви благодаря, професоре. - и тръгна тъжно...
- Сигурна ли си, че не искаш да си поговорим?- попита загрижено милата учителка, но момичето просро поклати глава с отрицание и сезапъти към вратата.
-Довиждане, професоре.
- Довиждане, Ейми и да не забравиш, след два дена!- и й намигна.
- Бих го сторила, само ако можех да забравя болката, повярвайте...- и мрачно излезе от кабинета по Отвари.